W tym roku rozpoczęliśmy działalność na szeroką skalę i wtedy też zaczęły się pierwsze problemy.

Zwierząt potrzebujących pomocy przybywało, opiekowaliśmy się coraz większą liczbą psów (w pewnym momencie nasz stan zapsienia wynosił nawet 44 sztuki), co wiązało się z coraz większymi wydatkami i trudnościami lokalowymi. Ponadto spotykaliśmy się z narastającą niechęcią ze strony mieszkańców  Jędrzejowa, głównie sąsiadów nieruchomości (pechowo umiejscowionej w centrum miasta), na której znajdował się nasz azyl (zarzuty: psy mają czelność szczekać oraz z pewnością są agresywne i nieszczepione, co w przypadku ich ucieczki z potrójnie ogrodzonej działki rodzi zagrożenie dla... oczywiście dzieci wracających ze szkoły). Rozpoczęły się skargi do Straży Miejskiej i donosy do Urzędu Gminy, w którym naszą działalność traktowano jako z gruntu szkodliwą i siejącą niepotrzebny ferment. Wobec niechętnego nastawienia urzędników samorządowych, o żadnej współpracy nie było mowy, nie wspominając już o wsparciu finansowym czy infrastrukturalnym. Zdanie burmistrza nt budowy schroniska poznaliśmy już zimą 2008 r.

Ponieważ zdawaliśmy sobie sprawę, iż dalej działając w takich warunkach, na nie swojej działce i bez uregulowania statusu prawnego prowadzonego azylu, zabrniemy w końcu w ślepą uliczkę, postanowiliśmy, nie zwlekając dłużej, zacząć gromadzić środki na zakup własnej nieruchomości. Wiosną rozpoczęliśmy akcję informującą:

Jednocześnie rozesłaliśmy pisemne prośby o wsparcie do 62 najpoważniejszych podmiotów gospodarczych z terenu powiatu jędrzejowskiego, informując o naszych planach. Niestety, na nasz apel odpowiedziały jedynie 2 firmy, wspomagając nas łącznie kwotą 400 zł.

Następnie oficjalnie sprawdziliśmy, czy Gmina Jędrzejów byłaby skłonna współdziałać z nami przy budowie schroniska, przekazując nam na ten cel stosowną nieruchomość ze swoich zasobów pdf. Jak było do przewidzenia, do końca roku nie doczekaliśmy się odpowiedzi.