W samym 2010 roku zakłady Siemińskich odstawiły 9,5 tony psiej padliny.

*) Udział wagowy psów i innych zwierząt wynika z oszacowania. Waga zwłok przeciętnego psa, wg danych z różnych schronisk, wynosi ok. 15 kg.

Co wynika z tych liczb?

Z raportu PIW Sieradz pdf ze schroniska w Wojtyszkach za okres od rejestracji zakładu w dniu 07.09.2010 r. do końca roku, wynika, że stan początkowy wynosił 2.238 psów, przez niemal trzy miesiące do końca 2010 r. przyjęto 280 psów, wydano 19, uśmiercono 24, padło 103. Przeliczając to na skalę roku, byłoby to ok. 890 przyjętych psów i ok. 400 uśmierconych/padłych rocznie. Takie oszacowanie jest zgodne z informacjami z gmin o wysłaniu do L. Siemińskiego co najmniej 730 psów w 2010 roku i wysyłaniu 750-1.057 psów rocznie w latach 2005-2009.
Z drugiej strony, szczegółowe dane pdf z zakładu utylizacji (Zakład Rolno-Przemysłowy FARMUTIL HS S.A. w Śmiłowie) pozwalają precyzyjnie podsumować uśmiercone/padłe psy w okresie pierwszego roku zarejestrowanej działalności, tj. od 07.09.2010 r. do 07.09.2011 r.

• Wniosek z tego porównania jest taki, że w firmie L. Siemińskiego traci życie ok 73% psów w stosunku do przyjmowanych (średnia krajowa wynosi ok. 25%).
• Z ewidencji raportowanej przez Inspekcję Weterynaryjną wnioskować można, że odsetek ten wynosi "tylko" 45% (127/280). Jednakże Inspekcja nie zarejestrowała i nie podaje danych z zakładu w Łodzi, twierdząc, że jest to tylko "miejsce czasowego przetrzymywania zwierząt", gdzie odbywają kwarantannę, są czipowane, sterylizowane i poddawane profilaktyce przed umieszczeniem w Wojtyszkach. Tymczasem dane z utylizacji przeczą tym ustaleniom Inspekcji, skoro przez rok wyprodukowano tam 3,7 tony psiej padliny.
• Oceniając śmiertelność trzeba brać pod uwagę, że zakład w Wojtyszkach różni się od typowych schronisk wielkością i brakiem adopcji. Przeciętne schronisko w Polsce obraca stanem zwierząt 3,5 raza w ciągu roku (tzn. jedno miejsce zajmuje kolejno tyle psów). U Siemińskiego ten wskaźnik wynosi 0,4 (tzn. statystyczny pies zajmuje jedno miejsce przez 2,5 roku). W warunkach pełnego zagęszczenia wskaźnik śmiertelności będzie bliski 100%, bo przy znikomej adopcji miejsca zwalniają się zasadniczo wyłącznie w wyniku śmierci.
• Wedle innego sposobu mierzenia śmiertelności, przyjętego przez Głównego Lekarza Weterynarii, gdzie odniesieniem nie są zwierzęta przyjęte w danym roku, lecz stan+przyjęte, wskaźnik śmiertelności u Siemińskiego jest niezły, bo za pierwszy rok działalności wynosi ok. 10% (bez zakładu w Łodzi), wobec ok. 18% średnio dla typowych schronisk. Ten sposób liczenia odsetka "upadków" pochodzi stąd, że Inspekcja stosuje go do stad zwierząt gospodarskich. Jednak przenoszenie tej arytmetyki na schroniska jest niewłaściwe, bo zupełnie inny jest cel i ekonomia ich działania.
• Rzecz w tym, że cel działania zakładów Siemińskiego jest podobny do chowu zwierząt gospodarskich i w tym sensie nie są to w ogóle schroniska. Pomysł polega na tym, że chów bezdomnych psów jest bardziej korzystny niż np. trzody chlewnej, bo nie ponosi się nakładów na przyrost masy mięsa na sprzedaż, jako że każdy pies zarabia X zł dziennie przez sam fakt że w ogóle jeszcze żyje. Nie ma wprawdzie unijnych dopłat do takiej działalności, ale nie ma też wymaganych norm "dobrostanu". Pomysł na taki chów opiera się całkowicie na patologii publicznych zadań wobec bezdomnych zwierząt i tylko tej patologii służy.